10 nov 2022
Marion is al bijna 20 jaar mantelzorger van haar moeder Corry (83 jaar) die woont op locatie Bruggerbosch. Marion is lid van de familieraad van Bruggerbosch en zit in de centrale cliëntenraad van Liberein.
Ongeveer 3 jaar geleden kwam Corry, de moeder van Marion, naar Bruggerbosch omdat het thuis écht niet meer ging. Corry heeft Alzheimer en kon ondanks de maximale hulp van de thuiszorg en dochter Marion niet meer goed voor zichzelf zorgen.
Marion kwam dagelijks langs bij haar moeder, soms wel meerdere keren per dag. Ook haar dochters hielpen mee. Van boodschappen en de was doen, tot aan gewoon even kijken hoe het met moeder ging, want Marion en haar dochters zagen moeder en oma Corry achteruit gaan. Corry durfde niet meer de straat op, wilde liever niet alleen zijn, ging slechter eten en kreeg steeds meer onduidelijke klachten. Alle prikkels om haar heen werden teveel en hierdoor werd haar wereld steeds kleiner.
In 2019 kreeg Corry de diagnose Alzheimer. Corry: ‘Ik voelde wel dat ik iets had, maar ik wist niet wat het was en ik had het ook niet onder controle. Je kunt je ook niet voorstellen dat je zoiets ineens kunt krijgen’.
Werk – thuis – moeder
Het leven van dochter Marion stond in deze tijd echt op z’n kop: ‘Ik had een gezin, drie kinderen thuis. Dag in, dag uit was ik bezig met mijn moeder. Tijdens het werk keek ik regelmatig op mijn telefoon en dan had ik regelmatig een berichtje of een belletje van één van mijn dochters: ‘Er is weer wat met oma’. Mijn leven bestond alleen nog maar uit: werk – thuis – moeder. Natuurlijk deed ik dit uit liefde voor mijn moeder, want je weet dat ze er niks aan kan doen. Maar het was voor mij echt wel een zware tijd.’
Corry: ‘Ik snapte ook wel dat ik belastend voor hen was, zij hadden ook hun eigen leven.’
Het moment van opname van Corry kwam na de vakantie van Marion. Marion: ‘Als je hele dagen aan het zorgen bent voor iemand, zie je minder goed als het slechter met iemand gaat. Toen wij op vakantie waren, ging de eerste dag de telefoon al dat het niet goed ging met mijn moeder. Dat was nog maar de éérste dag van mijn vakantie… Gelukkig kon mijn broer haar toen bijstaan, maar na bijna drie weken kwam ik terug en toen schrok ik gewoon hoe ze er uit zag. Twee weken later hadden we een indicatiegesprek voor de Wet langdurige zorg. Het was duidelijk dat het thuis niet meer veilig was. En eigenlijk wist ik al een tijdje dat het niet meer kon, maar dit voelde op dat moment als een bevestiging.’
Van mantelzorger weer terug naar dochter
Marion: ‘Mantelzorg nam op den duur wel een beetje mijn leven over. Ik voelde me eigenlijk geen dochter meer, ik was alleen maar aan het zorgen voor. Ik kwam pas weer tot rust toen mijn moeder in Bruggerbosch kwam wonen, nu drie jaar geleden. De rol van mantelzorger kon ik vanaf dat moment meer los laten. Ik kreeg vertrouwen in de zorg voor mijn moeder het voelde alsof ik weer haar dochter kon worden.’
‘Ik vond het na de opname van mijn moeder erg lastig om mijn eigen leven weer op te pakken. Ik had altijd alles geregeld voor mijn moeder. De dag dat ze opgenomen werd in Bruggerbosch ben ik wel drie keer naar haar toe geweest. Het zorgen voor mijn moeder zat nog helemaal in mijn systeem. Dit is gelukkig nu niet meer het geval, het voelt nu weer alsof ik fijn op bezoek ga bij mijn moeder.
Ondanks dat Corry door de ziekte van Alzheimer verandert, spreekt ze nog regelmatig waardering uit naar haar dochter. Marion: ‘ze zegt ook altijd: ik ben heel blij met jou, maar ik ben ook heel blij met haar’.
Veilige haven
Corry heeft het erg naar haar zin in Bruggerbosch: ‘De ene dag gaat het beter dan de andere, maar ik heb het hier naar mijn zin, het is mijn thuis. Ik vermaak me wel. Ik kan overal naar toe lopen, en er is een mooie binnentuin. Marion vult aan: ‘en gastvrij!’. Behoefte om buiten Bruggerbosch nog dingen te ondernemen heeft Corry niet. Marion: ‘Haar veilige haven is hier in Bruggerbosch, hier voelt ze zich fijn en rustig. Uitstapjes doen we niet echt meer, dit is voor mijn moeder te vermoeiend.’ Corry: ‘Maar ik ga wel twee keer in de week naar de Damessoos, daar mag ik graag naar toe gaan want het er is altijd gezellig’.
Marion is heel gek met haar moeder, maar beseft zich ook dat ze nu al niet meer echt de moeder is voor de diagnose van Alzheimer. ‘Mijn moeder en ik konden heel veel delen met elkaar. En niet alleen met elkaar, maar ook met bijvoorbeeld de kleinkinderen. We deden veel leuke dingen samen. Dit kan nu niet meer zoals eerder. Toen mijn moeder de diagnose kreeg, heb ik eigenlijk al afscheid genomen van de moeder die ik had. Dat maakt me wel eens verdrietig. En ook omdat ik weet dat ik nog een keer afscheid moet nemen’. Corry reageert hierop duidelijk: ‘laten we daar nog maar even mee wachten’.
Deel dit item