Communicatieadviseur wordt welzijnsmedewerker – voor 1 dag

‘Wat is DIT!?’ Ze prikt met haar vinger in boterhammen op haar bord en kijkt me boos en verontwaardigd aan. ‘Euh, boterhammen…?’, reageer ik. ‘U wilde er twee toch?’ Ze priemt haar ogen in de mijne en begint dan de korstjes van het brood te halen. Ze legt ze voor mij neer. ‘Neem deze maar mee’. Na een half uur is het volgens haar tijd voor de vruchtjes. Ja, beaamt de rest, we krijgen altijd vruchtjes bij het ontbijt. Voor mij zijn ‘vruchtjes’ bakjes kant en klaar fruit. Zoals ik dat vroeger kreeg, uit blik, op siroop. En dat vind ik in geen enkele koelkast. Haar buurvrouw vindt dat we dan de vruchtjes best een dagje kunnen overslaan. Ik ben immers een invaller en ik doe mijn best. Maar daarmee gaat mevrouw duidelijk niet akkoord. Ze wil vruchtjes en ze wordt er niet vrolijker op.

Communicatie, het duiden van informatie, het is mijn vak – en vanochtend heb ik flink bijgeleerd. Want die boterhammen hadden waarschijnlijk een andere vorm dan die ze normaal had. En vruchtjes, dat is gewoon een bakje zelf gesneden fruit. Dat kreeg ze. En nog een bakje extra druiven, als zoenoffer. Na het ontbijt kreeg ik een warme blik en een welgemeend dankuwel.

Cappucino en lijnzaad

Op de heetste dag van het jaar meld ik me om 07.30 voor mijn eerste zorgdienst, bij team 1 op de Eschpoort. Ik weet dat er 24 bewoners wonen met bovenal somatische klachten. Ik weet waar de crackers staan, dat bijna iedereen hier cappuccino uit de automaat drinkt. Maar het ritme, de routine en hoeveel lijnzaad er precies in hoeveel vla moet, dat moet ik allemaal nog ontdekken. Bianca, Nick, Primti en Anneke weten dat precies, zij kennen de bewoners door en door.

 

Nick doucht

Ook al is het loeiheet: Nick heeft bewoners die dat willen gedoucht. Nick heeft opleidingen in diverse richtingen gevolgd, maar koos toch voor de zorg. Omdat zijn opa en oma vroeger zo goed voor hem zorgden en hij ze daarvoor dankbaar is. Hij is duidelijk en dienstbaar: wij zijn hier voor de bewoners. Samen dekken we de tafel en scheppen we het eten op. Sommige bewoners krijgen de maaltijd in hun appartement. Eén vega, éen halal.

Er is een bewoner gevallen. De verpleeghuisarts is er snel bij, net als de dochter van de bewoner. Mevrouw had net op haar kamer gegeten en drukte daarna op de alarmknop na een val. Was het de warmte? Twee ambulancebroeders nemen haar mee naar het MST. Ze heeft een flinke hoofdwond. Primti is er naar van. Haar collega’s vangen haar even op. Dan is het tijd om door te gaan. En ook al is het heet, het tempo ligt best hoog, de zorg moet door. En dat gebeurt. Zonder klagen of zuchten.

“Maar pas als je een dagje mag doen wat je zorgcollega’s doen belééf je de zorg ook echt”

Als communicatieadviseur in de zorg weet, zie en hoor je veel over de ouderenzorg. Maar pas als je een dagje mag doen wat je zorgcollega’s doen belééf je de zorg ook echt. Die mensen aan tafel, met een bakje vruchtjes, een zo fijn mogelijke dag bezorgen, dat is ons werk. Ik heb er van geleerd en van genoten. Ook al was het Heel. Erg. Warm.

Ilone Baake,
Adviseur Marketing en Communicatie Liberein

Overigens: de cliënt die is gevallen moet in het ziekenhuis blijven tot ze is aangesterkt. Van daaruit wordt gekeken of ze terug kan naar haar appartement. Het team heeft een incidentmelding van de val gemaakt . Ze hopen dat mevrouw snel terug komt.

–
Alle medewerkers van de ondersteunende diensten van Liberein zijn gevraagd een dag (deel) mee te werken in het primaire proces tijdens de zomermaanden. Het gaat in totaal om 400 medewerkers, die samen veel (vakantie)uren kunnen vullen.