Tien jaar geleden waren ze nog volstrekte vreemden van elkaar. Maar inmiddels hebben Marijke Kroon en Jimmie Loman een sterke band met mevrouw Van Enk-Schutte. “Ik zie ze zelfs een beetje als familie”, vertelt mevrouw. We spreken het drietal - in gezelschap van hond Harrie - op een vrijdagmiddag in de kamer van mevrouw aan De Eschpoort.
Het is rustig op de afdeling. De meeste bewoners hebben net geluncht en nemen de tijd om te rusten. Op de kamer van mevrouw Van Enk-Schutte is daar nog geen sprake van. Ze begroet Marijke en Jimmie hartelijk. Ook Jimmie’s viervoeter Harrie krijgt een uitgebreide aai over zijn bol. En een stukje worst. Hij lijkt mevrouw - en de weg naar de koelkast - uitstekend te kennen.
Mee met de tijd
“Het bevalt me hier goed, bij Liberein”, vertelt mevrouw. “Je kunt hier jezelf zijn. Er wordt geluisterd naar je behoeftes. Als ik een keer wat later naar bed wil, is daar de ruimte voor. Dat waardeer ik.” Mevrouw is niet zo van het stil zitten. “Daar word je oud van”, lacht ze. Met haar 99 jaar is ze nog hartstikke kwiek. WhatsAppen, videobellen… ze weet er wel raad mee. Op die manier kan ze het contact met haar kinderen goed onderhouden. “Twee van hen verhuisden op jonge leeftijd al naar het buitenland. Mijn andere zoon heeft een handicap en woont onder begeleiding in Assen.”
Prachtige verhalen over vroeger
Haar familie woont niet om de hoek. “Maar dat ben ik gewend. Ik weet al bijna niet anders meer”, vertelt ze. Gelukkig kan ze rekenen op de hulp van Marijke en Jimmie. Marijke vertelt: “Ik leerde mevrouw kennen tijdens mijn vrijwilligerswerk bij Liberein. Als ze op artsenbezoek moest, ging ik mee.” Er ontstond een hechte vriendschap. Marijke geniet van de mooie verhalen die mevrouw deelt. “Ze kan prachtig vertellen over de geschiedenis van Enschede, maar ook over haar leven.”
De rol van eerste contactpersoon
Ondanks dat Marijke geen vrijwilliger meer is op de afdeling waar ze begon, bleef het contact met mevrouw Van Enk-Schutte onveranderd. “Toen vorig jaar haar neef, en tevens eerste
contactpersoon, plotseling overleed, was dat een grote klap voor haar. In overleg heb ik toen de rol van eerste contactpersoon overgenomen.” Een dusdanige verantwoordelijkheid, maar Marijke
doet het graag. “Vanwege een operatie aan mijn schouder ben ik de laatste tijd wat minder mobiel. Maar gelukkig springt Jimmie ook bij.”
Van supermarkt naar ziekenhuis
Het interview wordt even onderbroken. “Hier, een tweede stukje worst voor Harrie”, zegt mevrouw. Harrie neemt het dankbaar in ontvangst. “Zo, heeft hij z’n aandacht ook weer even gehad”, lacht Jimmie. Samen met zijn viervoeter brengt hij regelmatig een bezoek aan mevrouw Van Enk-Schutte. “We ontmoetten elkaar een jaar geleden, tijdens mijn vrijwilligerswerk bij het internetcafé van Liberein. Ik legde haar uit hoe ze kon videobellen met haar zoons. Ook wij hadden direct leuke gesprekken, die we via WhatsApp voortzetten. Na Marijke’s operatie heb ik een aantal taken overgenomen.” Die werkzaamheden variëren van een extra paar boodschappen doen tot mevrouw naar medische afspraken brengen. “Maar laatst zijn we ook naar Assen gereden en hebben we een bezoekje gebracht aan haar zoon. Het is fi jn dat ik dat voor haar kan doen.”
Met z’n allen op de verjaardag
Het verhaal van het drietal is een mooi voorbeeld van hoe je iets voor een ander kunt betekenen, ook als diegene geen familie is. “Al voelen ze inmiddels wel een beetje zo”, geeft mevrouw toe. “Ik denk dat het belangrijk is dat je elkaar niks verplicht. Ik verwacht niet van ze dat ze hier elke week staan. Het moet leuk en ongedwongen blijven”, legt ze uit. Daar slaagt het drietal goed in. “Laatst was ik jarig en toen hebben we met z’n allen mijn verjaardag gevierd”, gaat mevrouw verder. Mijn zoons én Marijke en Jimmie, allemaal hier in Enschede achter een stuk taart. Hoe mooi is dat.”
Elkaar aanvullen
Wanneer we mevrouw vragen wat de hulp van Marijke en Jimmie voor haar betekent, is het even stil. “Tja, hoe kan ik dat nou uitleggen. Het betekent alles voor me. Zonder hen kom ik nergens.” Maar volgens Marijke en Jimmie is het niet alleen maar een kwestie van geven. “We doen het met alle plezier. Tuurlijk, het vraagt wat van je en het is niet vrijblijvend. Maar als je een klik hebt met iemand, is het vooral hartstikke gezellig. En voelt het niet als ‘werk’, maar als een stuk gezelschap. Daar haal je zelf ook veel uit”, vertelt Marijke. “Ja, zoals advies van een wijze oude vrouw”, vult Jimmie grappend aan. Daar is mevrouw het mee eens. “Joa joa, ik kan ze nog zoveel leren.”